Kinaumagahan, kinatok ulit ako ni Ji.
“I’m ready to go,” nakangiting sabi niya.
“Oh, I think I’m not going to class today. I really don’t feel too well,” sabi ko.
Napawi ang ngiti sa kanyang mukha at napalitan ito ng pag-aalala. Sinalat niya ang leeg ko upang alamin kung may lagnat.
“How do you feel? Anything wrong? D’you want me to stay?”
“No, no… thanks, Ji. I’ll be fine. You should go, it’s Friday, don’t miss your most important class,” sabi ko.
“Are you sure?” tanong niya na may labis na pag-aalala.
“Yeah,” sagot ko.
“Okay, but I’ll be home early. Don’t cook anymore, I’ll bring food.”
Umalis si Ji na halatang-halata ang pag-aalinlangan. Pagkaalis niya, naligo muna ako sa pag-asang kahit paano’y magiginhawahan ako sa kalungkutang nararamdaman. Pagkatapos ay natulog ako hanggang mag-aalas-tres ng hapon. Nang lumabas ako ng aking silid para mag-shower, sinalubong ako ng kakaibang bango ng kung anumang niluluto sa ibaba.
“Ji?” tawag ko habang bumababa ng hagdan.
“Yes?” sagot ni Jihye, “feeling better now?”
Nagkibit-balikat na lamang ako para maibsan ang kanyang pag-aalala.
“I cooked for us. You should rest eh,” sambit ni Jihye.
“Ji, I’m sorry, I’m not really sick. Something really, really bad happened last night. And since I don’t have anyone to share with, my girlfriend sort of broke up with me. She just can’t endure the distance between us.”
“Aw, I’m sorry, Vic…”
“It’s okay,” sabi ko, “I think this is part of it. Thank you really for being so concerned. I really appreciate it. Now I don’t feel I’m alone.”
Sinuklian niya ng ngiti ang mga sinabi ko. Lumapit siya sa akin at niyakap niya ako.
